Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μετά τον διήμερο «απολογισμό» του στον Λυκαβηττό δηλώνει έτοιμος να ανοίξει ένα νέο κύκλο
Ανυπότακτος, παρορμητικός, ευθύς, είναι από τους «ψημένους» στη ζωή και το τραγούδι. Aγαπητός στο κοινό -; απόδειξη το πάρτι που έκανε στον Λυκαβηττό με τόσους εκλεκτούς καλεσμένους- έχει δώσει από τη δεκαετία του '80 ορισμένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια. Και ποιος δεν έχει τραγουδήσει τη «Σκόνη», τον Μικρό Τιτανικό», τον «Νότο» και σίγουρα το «Διδυμότειχο Μπλουζ», το «Ενας Τούρκος στο Παρίσι», «Και τι ζητάω» ή τον «Παλιό στρατιώτη». Αλλά και τις διασκευές τραγουδιών του Angelo Branduardi και του Lucio Battisti. Κινείται από το ροκ στο λαϊκό, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με ένταση και ύφος καταγγελτικό.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι από τους τραγουδοποιούς που αναγνωρίζουν παιδιά 10 χρόνων αλλά και 50άρηδες. Τραγουδοποιός της παρέας, σταθερός στις φιλίες και τις συνεργασίες του, δεν κινείται με τους κανόνες της αγοράς. Οξύθυμος συχνά, λέει πάντα αυτό που θέλει χωρίς να κολακεύει ούτε τον συνομιλητή του ούτε το κοινό. Πιστός στις ιδέες του και στη λογική της μουσικής συντροφιάς -ποτέ δεν εμφανίζεται μόνος του- το καλοκαίρι θα τον δούμε με τον Δημήτρη Σταρόβα, τον Βασίλη Καζούλη, τον Αλκη Κωνσταντόπουλο και τη Ζήνα Αρβανιτίδη. Συνεργάζεται, όμως, και με τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη σ' ένα αφιέρωμα στον Μ. Χατζιδάκι. «Ναι στην εργασιοθεραπεία για να έχεις ανεβασμένο ηθικό, αλλά όχι στις υπερβολές» είναι το μότο του σε αυτήν την επετειακή διάθεση που έχει φέτος, μια με τον δίσκο που κυκλοφόρησε και πρόσφατα με το διήμερο πάρτι του στον Λυκαβηττό.
Διάθεση απολογισμού. Ηθελα να δω τι πέτυχα αυτά τα χρόνια. Τρία τέσσερα τραγούδια που μείνανε. Δεν είναι λίγα. Εζησα καλά κάνοντας την τρέλα μου. Με μια σχετική άνεση. Μεγάλωσα καλά την κόρη μου κι απέκτησα και καλούς φίλους. Απόδειξη το τεστ μαζί τους. Μόλις τους κάλεσα στον Λυκαβηττό ήρθαν αμέσως.
Κλείνω έναν κύκλο σημαίνει ανοίγω άλλον. Η συναυλία ήταν μια επετειακή συγκέντρωση γενεθλίων. Είκοσι χρόνια μετά τους «Τερμίτες». Ομως και ο δίσκος που κυκλοφόρησα πριν από λίγο καιρό «Τόσα χρόνια μια ανάσα» ήταν κι αυτός ένας δίσκος αυτογνωσίας. Για τη συνέχεια έχω πολλά στον νου μου και, κυρίως, διάθεση να χαμηλώσω τους τόνους. Είναι μια ανάγκη να παίξω με λιγότερα όργανα, σε μικρότερους χώρους.
Εκανα ακριβά όνειρα.
Ονειρευόμουν ένα συγκρότημα παγκοσμίως γνωστό. Αυτό ήθελα να κάνω στο ξεκίνημά μου. Κάτι σαν τους Aphfrodite's child. Εκανα ακριβά όνειρα. Ομως κι αυτά που έκανα δεν ήταν λίγα. Η συναυλία στο Ειρήνης και Φιλίας πριν από 10 χρόνια με τους «Τερμίτες» και 15.000 κόσμο να λένε τα τραγούδια μου ήταν ένα μπαμ που το θυμάμαι.
Τραγουδούσα αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα. Ηταν η αρχή. Το 1977. Μόλις απολύθηκα από τον στρατό. Υστερα έγιναν οι P.L.J. Τη δεκαετία του '80 υπήρχε ακόμη αυτό που είχε μείνει από την εποχή της αμφισβήτησης, του Μάη του '68. Είχαμε μια κεκτημένη ταχύτητα απ' όλα αυτά. Η Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετική από τη μετά ΠΑΣΟΚ εποχή. Το κοινό άλλαξε κι αυτό. Με το που άνοιξε ένα ιδιωτικό ραδιόφωνο και η πρώτη ιδιωτική τηλεόραση έγινε έρμαιο στις διαθέσεις των ΜΜΕ. Στον βωμό του πλουραλισμού της επικοινωνίας και της πληροφορίας σήμερα ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει οχετός. Αυτό που μας χαρακτηρίζει πια είναι το: «κάνε τη δουλειά σου».
Τι ζητάω. Μεγαλώνοντας δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει, δεν έχω βλέψεις για οτιδήποτε άλλο. Είμαι στη μουσική.
Αυτό είναι η Γιουροβίζιον.
Γιουροβίζιον. Η Καλομοίρα δεν έχει τίποτα χειρότερο από τους άλλους και τίποτα καλύτερο. Αφού έχει δοθεί τέτοια διάσταση από την ΕΡΤ στο ζήτημα αυτό, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ομως, κάποιος πρέπει να πάει. Η Γιουροβίζιον είναι μηχανή του κιμά. Είδες τι έπαθε η Βίσση εκεί. Αν πας καβάλα στο άλογο και βρεθείς από κάτω κάηκες. Σε δουλειά να βρισκόμαστε και να μας δίνουν λεφτά γρήγορα. Αυτό είναι η Γιουροβίζιον. Εφόσον βρήκαμε ακόμη μια κότα που κάνει ένα χρυσοασημένιο αβγό ας τη μεταχειριστούμε κι αυτή. Αυτό, βέβαια, πήγε να γίνει και με τη ροκ και τις καλές μουσικές. Μόλις είδαν ότι το πράγμα αρχίζει να φεύγει από τους λίγους και να πηγαίνει στους πολλούς μοιραία αρχίζει η εκμετάλλευση.
Δεν μπορώ από την άλλη να πέσω και να κατασπαράξω την ΕΡΤ γιατί ασχολείται με τη Γιουροβίζον. Παίζει αυτούς, παίζει όμως και τους άλλους. Θα ήταν αδικία να τους επιτεθώ. Από τους υπόλοιπους είμαστε αποκλεισμένοι ή είναι επιλογή μας να μην πηγαίνουμε όπως είναι πια τα πράγματα. Στο θέμα της προβολής είμαι από τους προνομιούχους. Καμιά φορά ακόμα κι αν δεν σε θέλουν σε παίζουν. Οπως συνέβη με το πρόγραμμα του χειμώνα. Είχε τέτοια επιτυχία που ήρθαν ακόμη και από τα κανάλια που δεν είμαστε τους γούστου τους. Κάπως έτσι γίνεσαι μέρος του συστήματος. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Με απωθούν οι μεγάλοι χώροι.
Δεν το κρύβω. Ομως αν έχεις δίπλα σου τον Ζουγανέλη ή τον Μπουλά περνάς καλά. Ψυχοθεραπεία έκανα μαζί τους. Ο κόσμος περνούσε καλά. Ο χώρος μεταβάλλεται. Θυμάμαι στον «Βοτανικό», ένα από τα τελευταία σκυλάδικα που κυκλοφορούν, έπαιζαν πριν από λίγα χρόνια η Αλεξίου και η Αρβανιτάκη. Ε, μια δυο μέρες ο χώρος άλλαξε τελείως.
Μια φορά με πλησίασε ένας στον δρόμο και μου είπε: «Ρε Μαχαιρίτσα, πληρώσαμε 330 ευρώ για να σε δούμε». Τον ρώτησα πού κάθισε και μου είπε στο πρώτο τραπέζι. Του απάντησα πως εγώ παίζω για τους απεργούς της ΔΕΗ, τον Οτσαλάν, τη Γιουγκοσλαβία, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, τους απεργούς των ναυπηγείων. Εβδομήντα φορές έχω παίξει στο Σύνταγμα με ελεύθερη είσοδο, ήρθες ποτέ να με δεις; Μου απάντησε αρνητικά. Ε, ήθελε να έρθει στο μαγαζί, να καθίσει στο πρώτο τραπέζι και να πάρει ένα μπουκάλι ουίσκι - εγώ φταίω;
Βγήκα δημοτικός σύμβουλος αλλά παραιτήθηκα. Πήγα με τον Χαλβατζή που είναι ένας ευγενικός άνθρωπος και τον συμπαθώ. Ομως δεν έχω δουλειά με όσα συμβαίνουν εκεί. Να κάθομαι να παίρνω αποφάσεις για το πού θα δώσουν άδειες αναψυκτηρίων στην Αθήνα; Αν ήταν να συζητάμε για κάτι που γνωρίζω το καταλαβαίνω. Ομως ούτε τεχνοκράτης είμαι ούτε πολεοδόμος.
Μπαλάντες, ηλεκτρικός ήχος αλλά και λαϊκά. Τι τα συνδέει όλα αυτά με ρωτούν πολλοί. Το μυστικό είναι οι μνήμες. Τσιπάκια στο μυαλό μας που κάποια στιγμή πρέπει να βγουν. Τα λαϊκά δεν τα εκτιμούσα παιδί. Λογικό ήταν, γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο ροκ. Ωστόσο τα άκουγα γύρω μου παντού. Από το σινεμά, τη γειτονιά, τον στρατό. Μετά έμπλεξα με τα αντάρτικα, το πολιτικό τραγούδι και λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, οπότε λογικό ήταν να έχω μέσα μου κι αυτή την πλευρά.
Γράφω όταν ξυπνάω. Τότε είμαι ξεκούραστος. Σκαλίζω την κιθάρα μου, έχω κάτι πάντα στον νου μου αν μάλιστα μου πέσει ένας καλός στίχος τον ακουμπάω πάντα το πρωί. Οταν ολοκληρώνεται ένα κομμάτι είμαι ευχαριστημένος. Οταν το ξαναπιάνω καταλαβαίνω αν αξίζει. Σίγουρος νιώθω όταν βγω από το στούντιο. Ξέρω αν κάτι θα πάει ή όχι.Πάντως αν δεν μου αρέσει ένας στίχος δεν τον αγγίζω. Εχω γράψει και κακά κομμάτια. Εχω μετανιώσει αλλά πάλι θα το ξανάκανα.
Με το Ιντερνετ ήρθαν τα πάνω κάτω στο τραγούδι.
Ζούμε την εποχή του ενός τραγουδιού. Με το Ιντερνετ ήρθαν τα πάνω κάτω. Δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο θα κυκλοφορούν σε λίγο καιρό τα τραγούδια μας, ούτε αν θα υπάρχει δισκογραφία. Δεν είναι το καλύτερο συναίσθημα. Ετσι όπως πάμε, τα τραγούδια δεν θα πληρώνονται. Θα λειτουργούν σαν promo της δουλειά μας στα live.
Η κόρη μου με ακούει από τότε που με ακούν οι φίλοι της. Κυρίως όμως ακούει Green Day, Evanescence, χιπ χοπ που δεν γνωρίζω. «Μπαμπά, τώρα θα ακούσεις τους Stavento. Είναι καλοί». «Σαν τους Active Member;» τη ρωτάω. «Καλύτεροι», απαντάει. Εντάξει. Τι να πω;
Ημουν τσαμπουκάς. Με έδιωξαν από το σχολείο, τσακώθηκα με ένα καθηγητή, όμως δεν θα ήθελα να με μιμηθεί το παιδί μου σε αυτό. Καλόπεσα στις παρέες μου και δεν έμπλεξα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αισθάνομαι ανασφάλεια για την κόρη μου. Είμαι παρορμητικός. Τον συμβιβασμό τον κάνεις αν αξίζει τον κόπο. Πάντως ο λύκος κι αν εγέρασε ... ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε τη φορεσιά του. Βέβαια, μιλάμε εκ του ασφαλούς. Εχουμε την ευχέρεια και το βήμα να γκρινιάξουμε. Ο περισσότερος κόσμος αν τον πιάσεις από τη μύτη θα σκάσει ...;Της Γιωτας Συκκα απο την Kathimerini.gr
| |
Άφησέ με εδώ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου